شب است. هوا گرم است هنوز. خبری از دلبری خنکای پاییز نیست. نشسته ایم. اسم می نویسیم روی برچسب و می چسبانیمش یکی یکی، روی مداد رنگی، پاستل، آبرنگ و رنگ انگشتی. کتاب جلد می کنیم. کتاب علوم، مفاهیم ریاضی، هوش و آواشناسی. روی کتابها را با خط تحریری می نویسم ایلیا ح جیمی. مداد رنگی ها را می تراشم.

شش ساله بودم. کلاس اول. به مدد نیمه اول کردن شناسنامه ام یکسالی زودتر رفتم مدرسه. آقاجان همیشه حواسش به همه چیز بود. خانۀ قدیممان بودیم. محلۀ کبابیان. نشیمنمان اتاق سبز بود. خوابیدنمان اما، توی اتاق آبی.

شب بود. آقاجان نشسته بود و با چرتکه اش حساب می رسید و با خودنویس پارکر جمع حساب ها را توی دفترچه ای می نوشت. مامان تازه داشت شروع می کرد به سر انداختن بافتنی اش. ژیله ای برای برادر کوچکم، شاید. آقاجان شب به شب تمرین ریاضی می داد.

به ریاضی می گفت: حساب. اعداد را زیر هم می نوشت برایم، عمودی. من می گفتم: باید افقی باشد. هنوز جمع تک رقمی بود. من حرص می خوردم که حساب نه، ریاضی.

مامان گوشه های تا شدۀ دفتر مشقم را صاف می کرد و با سنجاق قفلی وصلشان به هم، گوشۀ لوله شدۀ دفتر مشقم را. می گفت حواسم باشد که وقتی آرنجم را روی دفترم می گذارم و مشق می نویسم گوشۀ دفتر تا نشود. بعد از تمرین حساب، آقاجان پشتم را می مالید.

وه!که چه حظی می بردم. دلم می خواست آن لحظه به توان مثبت بینهایت می رسید. عاشق دست هایش بودم. دست هایی که پس از هفت سالگی غریبه ترین شدند برایم و دیگر حس شان نکردم، هرگز.

بعد مدادم را بازرسی می کرد و نوکش را می تراشید. با قلم تراش می تراشیدش. نوک مدادم می شد عین سیب گاز زده. من از سیب گاز زده ای که نوک مدادم بود بدم می آمد. من هر روز در حسرت تراشیدن مدادم با مدادتراش بودم و جرأتش را نداشتم که آرزویم را محقق کنم.

گاهی توی مدرسه می خواستم دل به دریا بزنم و با مدادتراش همکلاسی ام مدادم را بتراشم و خودم را از شر سیب گاز زده برهانم. اما به مجرد این فکر، یادم می آمد که شب بابا مدادم را نگاه می کند و سراغ سیب را می گیرد.

سیب نیم خورده را ...

نظرات شما عزیزان:

سحر

ساعت13:29---11 خرداد 1390

[وب سایت]

سلام
داستان جالبی بود
به منم یه سر بزن
خوشحال میشم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: